Próba ponownej oceny francuskiego „impérialisme du pauvre" w Polsce lat 20. XX wieku

Abstrakt

Celem artykułu jest ocena imperialistycznych interpretacji francuskich inwestycji w międzywojennej Polsce. W tym czasie Francja wykorzystywała swoją pozycję polityczną w Europie Środkowo-Wschodniej, aby uzyskać koncesje gospodarcze, wymusić asymetryczne traktaty i pomóc francuskim firmom uzyskać uprzywilejowane traktowanie. Działo się tak pomimo słabego rynku kapitałowego w Paryżu i ograniczonej konkurencyjności francuskich przedsiębiorstw. Georges-Henri Soutou nazwał tę politykę „imperializmem biednych”, a podobne imperialistyczne interpretacje pojawiły się również w historiografii regionu. W artykule, opierając się na analizie kluczowych negocjacji, argumentuję, że francuskich inwestycji nie można łatwo sprowadzić do imperialistycznej ekspansji, w której władze z Paryża i wspierane przez nie firmy wykorzystywały słabszą pozycję Polski. Interakcje między Warszawą a Paryżem były raczej złożoną grą prowadzoną przez asymetrycznych partnerów, dążących do różnych, niekoniecznie przeciwstawnych i nie zawsze oczywistych celów. W szczególności Polska była często aktywnym inicjatorem rozmów, a nie jedynie obiektem ekspansji, i zdołała osiągnąć kilka zaskakujących sukcesów.