Winszuję Pani Mojej i Dobrodziejce… Świąteczne serdeczności w korespondencji informatorów Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej (zm. 1729), kasztelanowej krakowskiej

Abstrakt

Świąteczne serdeczności w korespondencji informatorów Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej (zm. 1729), kasztelanowej krakowskiej stanowią niezwykle ważne źródło do badań mentalności i relacji klientalnych okresu saskiego. Artykuł poświęcony jest analizie życzeń okolicznościowych słanych przez informatorów kasztelanowej krakowskiej, a co więcej skupia się nie tylko na ich treści, lecz także na schemacie tworzenia wiązanek świątecznych i częstotliwości oraz powodów ich dostarczania. Przez przemyślane sentencje różne warstwy społeczne wyrażały szacunek i lojalność wobec swoich patronów, budując tym samym nowożytne systemy komunikacji interpersonalnej. Artykuł stanowi przyczynek do dalszych badań nad historią języka staropolskiego i dawnych obyczajów, prezentując syntezę życzeń świątecznych słanych do Elżbiety Sieniawskiej. Wykorzystane do badań listy i gazetolisty wskazują, że obyczaj winszowania dobrodziejom wzmacniał zaufanie do służb informacyjnych oraz pełnił istotną rolę w relacjach społecznych.